Ben bunu hak etmiyorum
Kadriye Doğan
6 yaşında annesini kaybetmişti. Onun yokluğunu her an hissediyor ve çok üzülüyordu. Okula başladığı zaman çok sevindi, artık yazı yazmayı öğrenip annesine her gün mektup yazabilecekti. Çok kısa sürede okuma yazmayı öğrendi. Tıpkı diğer çocukların okuldan döner dönmez o gün neler olduğunu annesine anlatması gibi o da başucundaki deftere o gün neler olduğunu annesine anlattığı bir mektup yazıyordu. Mektubun sonunda gözyaşları bir mühür gibi deftere akıyor yazdığı yazıları ıslatıyordu. Neden benim annem diye düşünmekten geri kalamıyor, bazen de Allah’a ona erken aldığı için kızıyordu. Bir gün koşarak geldi eve hemen defterini açtı ve heyecanla şunları yazdı: Anneciğim seni çok seviyorum ,özlüyorum. Ama artık ağlamayacağım. Bugün din kültürü öğretmenimiz Peygamberimizin hayatını anlattı bize. Onun da annesi 6 yaşında ölmüş. Anne düşünebiliyor musun Allah en sevdiği kulu olan Peygamberimizin de Annesini o 6 yaşındayken yanına almış. Üstelik onun babası da daha önceden öldüğü için yokmuş. Ona 8 yaşına kadar dedesi bakmış sonra o da ölmüş. Anladım ki bu dünyada herkesin payına düşen acılar var. Hiç kimse acı ve dertlerden korunmuş değil. Peygamberimiz de dahil acılar ve yokluklarla imtihan olmayan kimse yok. Yokluğunu kabul ettim anneciğim ve artık daha güçlüyüm Nasıl olsa ahirette buluşacağız o zamana kadar tıpkı Peygamberimiz gibi sana yakışır bir evlat olabilmek için hayatımı güzel bir şekilde yaşamalıyım.
Evet değerli gençler, değiştirme ve düzeltme imkanımızın olmadığı acılar karşısında "bu hiç adil değil, ben bunu hak etmiyorum" diye düşünürüz. Ancak bu haksızlığa uğrama duygusu zamanla kabullenmeye dönüşmezse yıpranırız, zayıf düşeriz. Kabullenmek ise "ben de bir insanım, hayatın acılarından benim de payıma düşen acılar olacaktır elbette" demektir. Başımıza gelen her şeyden kendimizi sorumlu hissetmemektir. Ne olduysa oldu bundan sonra ben ne yapabilirim demektir. Kabullenirsek kendimizi severiz, yaşadıklarımızdan ders alırız unutmayın, sizi öldürmeyen dert sizi daha güçlü kılacaktır.
Deme niçin şu şöyle
Yerindedir o öyle
Bak sonuna sabreyle
Mevla görelim neyler
Neylerse güzel eyler.
