Tükettikçe Tükeniyoruz
Kadriye Doğan
Bir gün zengin bir ailenin oğlu babasına geliyor ve evlenmek istediğini söylüyor.
Babası o güne kadar hiç çalışmamış ve para kazanmamış oğluna bir şart koşuyor, diyor ki:
'Ne zaman çalışır, kendi emeğinle bir çeyrek altın kazanır ve bana getirirsen seni evlendiririm.'
Tabii bu konuşmayı duyan delikanlının annesi oğluna kıyamıyor ve ona bir çeyrek altın veriyor.
Çocuk bu altını babasına getirdiğinde babası şöyle bir ısırıyor ve 'bu sahte bir altın' diyerek pencereden atıyor.
Öyle böyle birkaç gün aynı hadise devam ediyor. Delikanlı bakıyor ki olacak gibi değil, kendisi çalışıp bir çeyrek altın kazanıyor ve onu babasına getiriyor.
Babası yine ısırıp 'bu sahte' diye tam atacakken oğlu onu havada kapıyor ve diyor ki:
'Ne sahtesi? Ben kendim ne kadar uğraştım bunu kazanmak için biliyor musun, sahte falan değil bu altın.'
Babası gülümsüyor ve diyor ki:
'İşte oğlum, şimdi evlenme olgunluğuna eriştin, elinin emeğinin kıymetini anladın.'
Ve o günden sonra çocuğunu evlendiriyor.
İşte kişiler kendi emeğiyle kazandıklarının değerini hep daha fazla bilmişlerdir. Emek bu yüzden çok önemlidir.
Hz. Peygamberimiz de el emeğine büyük değer verir ve başkasına yük olmayı hoş karşılamaz. Bir hadisinde buyurur ki:
'Kişinin yediği şeylerin en hayırlısı kendi elinin emeğiyle kazandığıdır.'
Burada 'etyab' kelimesi kullanılmıştır. Bu kelimenin manası insana hoş bir lezzet veren, koku veren, insanı ferahlatan, saf, katkısız, fıtrata uygun ,tabii demektir. Bu kelimenin Peygamberimiz tarafından seçilmesi çok anlamlıdır.
Kişinin el emeği ile bir şey üretmesi onun mutluluğunu ve huzurunu artırır. Kendi balkonunda veya bahçesinde yetiştirdiği birkaç domates dışarıda aldıklarından daha lezzetli ve kıymetlidir. Küçük bir çocuk bile bir resim yapar ve mutlulukla onu size gösterir.
İnsanoğlu daha çok şey alır tüketirse mutlu olacağını zanneder. Halbuki tükettikçe kendi tükenir, mutlu olamaz, doyumsuzluğu artar.
Biz de elimizden gidenlere, boşa geçen her anımıza pişman olmadan üretmenin mutluluğunu ve bereketini yaşayalım inşallah.
